خیلی مسخرست که تا تنها میشی ,غصه میریزه سرت
چرا چند وقته یه جوریم
یعنی خوبم ها ولی تا پامو میذارم تو اتاقم و رو تختم دراز میکشم ,حس میکنم تمام غم دنیا ریخته تو قلبم
جدیدا دیگه نمیتونم خوبیای هر چیزو ببینم نمیتونم شرایط سختو خنده دار کنم و شاد باشم
بعد هرچقدم ادم دورت باشه ,تنهایی میاد همشونو درسته قورت میده خودش میشینه کنارت
پی نوشت:نیازمند مری تکانی ایم
تا حالا شده سرتونو که پایین میگیرید احساس کنید مغزتون ممکنه قلفتی از دماغتون بیفته پایین؟
گروه آرین یه اهنگ دارن میگه :
بیا قشنگ ترین گل تو گلخونه من باش
قشنگ معلومه حرم سرای فتعلی شاه را انداخته 😁
انقد تو دلم غصه دارم که فقط میتونم بخندم
چقد بده که زندگیامون اینجوریه
نه که بگم افتضاحه و نمیخوامش
ولی ادم دلش میگیره دیگه
بازار سرپوشیده جای خیلی خوبیه اگه با دقت بهش نگاه کنی
دستم بگرفتند و به دستم دادند
تا حالا به این دقت کردین که اگر چه البالو ترشه،واقعا موجود خوشمزه ایه ولی با این حال ،دردسر خوردنش خیلی زیاده؟ولی مثلا اب نبات چوبی رو نگا کنید،اصلا کثیف کاری نداره این همه تبعیض تا کی؟
همه چیز عادیه.یه دنیای معمولی.تا اینکه میرسن به هیژده سالگی و میخوان پا بزارن توی بزرگسالی.ادما دو دسته میشن.یه سریا همچنان عادی میمونن وزندگی نرمالشونو ادامه میدن.یه سریا که درصد خیلی کمین دچار شدیدترین نوع افسردگی میشن.این دقیقا توی سن هیژده سالگی اتفاق میفته.دقیقا از لحظه ای که هیژده سالشون میشه دیگه هیچی مث قبل نیست .انگار یهویی حباب قشنگی که دور حقیقت دنیاست میترکه و میفهمن که زندگی چیه.این حقیقت انقد تلخه که تا یه مدت کنترل رفتارشونو ندارن.بلند بلند گریه میکنن و فریاد میکشن.گوشه گیر میشن .از ادمای دیگه فاصله میگیرن.به اینجا که میرسن ،دامون رو میبینن .دامون کمکشون میکنه که با واقعیت کنار بیان و بهش عادت کنن و در عوض اون ادم با دامون همکاری کنه....
βοηθός