.

گم شده ام 

جایی در میان ذهنم

در کوچه پس کوچه های تاریک و نموری که اسم همه یشان را گذاشته اند "بن بست من".

گم شده ام 

یا شاید 

خودم را جا گذاشته ام,

در هیاهوی زمان.

#مری_نوشت

پی نوشت:علت اینکه همیشه مه برام جالب بوده اینه که اولش همش فک میکنم گرد و خاکه تو هوا.

پی نوشت تر:خب اره ترسناک بود که سوار اتوبوسی باشی که همه ادماش خواب باشن و هوا مه الود بشه و یهو تلق تلق اتوبوس صدا بده و یهو همه سراشونو بگیرن بالا که ببینن چی شده ,شبیه زنده شدن مرده ها بود.

پی نوشت :مه آلودم,مه شکنم آرزوست.

قدیم تر ها که بود  صدای زنگ دوچرخه اش خبر از امدنش میداد

قدیم تر ها که می گویم منظورم زمانی است که هنوز موهای سفیدش را زیر کلاه سبزش پنهان میکرد 

همان موقعی که هر روز صبح بوی نان تازه در خانه یشان میپیچید

همان موقعی که دوره اش میکردیم و یکی یکی هفتگی هایمان را میداد 

حالا خیلی وقت است که دیگر قدیم تر ها نیست ولی هنوز هم هر بارصدای زنگ دوچرخه می اید می روم به قدیم تر ها ,که "بود"

خب مردن خیلی اتفاق محتملیه 

"یادت نره وقتی که میخواستی زندگی کنی بالتو باز کنی و خودتو بفهمی ,مجبورت کردن تابلو تعطیل اویزون کنی رو در وجودت و بشینی سر درس.یادت نره که مهم تر از اینکه کدوم دانشگاه درس بخونی اینه که خودتو استعداداتو پیدا کنی..

یادت نره که هیچوقت نباید منتظر بمونی که زندگی شروع بشه برات,این خودتی که باید سوار زندگی بشی وگرنه موج زمان تو رو با خودش میبره به ساحل و یه روز به خودت میای و میبینی که به مقصد رسیدی بدون اینکه  از راهت لذت ببری.

یادت باشه مهم نیست که ادما چی میگن ,تو باید به جایی برسی که هر چقدم خواستن تو رو بکشونن به سمت مسیر موج از پارو زدن خلاف جهتش نترسی.ولی حواست باشه ,شروع هر کاری یعنی پذیرفتن عواقبش چه خوب و چه بد

یادت باشه که همیشه خودت باشی,مهم نیست که بهت میگن "دیوونه"یا "الکی خوش",این مهمه که خودتو همونطوری که هستی دوست داشته باشی و یاد بگیری ادمای اطرافتم همونطور که هستن بپذیری و دوست داشته باشی .همه ی ادم ها خوبی و بدی دارن و این هنر توإ که بتونی در ارامش کنارشون باشی ,به جای اینکه سعی در تغییرشون داشته باشی.بهتره با هم دیگه سعی کنید روز به روز بهتر باشین تا اینکه سعی کنید همدیگرو مجبوربه خوب بودن کنید .

یادت باشه که تمام عقایدت یکی از هزاران احتمال ممکنه .همیشه بدون که ممکنه اشتباه کنی ,پس هیچوقت سعی نکن متعصبانه با عقاید دیگران برخورد کنی

یادت نره که توی اتفاقا دنبال مقصر نگردی خیلی وقتا یه زنجیره از حوادثن که به یه نتیجه میرسن و تقصیر هیچکس نیست .

هر چقدرم سخت باشه شرایط ,همیشه یه راهی پیدا کن که خوشحال باشی,چون هیچ دلیل دیگه ای برای توجیه زندگی وجود نداره .همیشه سعی کن دنیارو جای بهتری برای زندگی کنی 

• بالاخره یک روز همه میفهمند که نقطه ی شروع جهان ,آبی چشمان توست.

توی تئوری مریمی بند 149اومده که شما به دنیا می ایید که 

1شاد باشید

2دیگرانو شاد کنید

3دنیا رو جای رنگی رنگی تری برای زندگی کنید

نظریه مریموید(فروید سابق)

فک کنید ادما به جای اینکه صورت میداشتن رنگ و طعم داشتن .مثلا بچه که به دنیا میومد یه رنگ و بوی خاصی داشت که با بچه های دیگه فرق داشت .بعد از در خونه که بیرون میرفتی همه ادما رنگی رنگی بودن یکی سبز بود یکی ابی یکی قرمز یکی زرد هرکسیم طعم و بوی خودشو داشت .مثلا بچتو بوس میکردی مزه توت فرنگی میداد.به نظرم همه نظریاتی که درباره اتوپیا دادن چرته اتوپیا یه همچین جاییه :)

همه چیز عادیه.یه دنیای معمولی.تا اینکه میرسن به هیژده سالگی و میخوان پا بزارن توی بزرگسالی.ادما دو دسته میشن.یه سریا همچنان عادی میمونن وزندگی نرمالشونو ادامه میدن.یه سریا که درصد خیلی کمین دچار شدیدترین نوع افسردگی میشن.این دقیقا توی سن هیژده سالگی اتفاق میفته.دقیقا از لحظه ای که هیژده سالشون میشه دیگه هیچی مث قبل نیست .انگار یهویی حباب قشنگی که دور حقیقت دنیاست میترکه و میفهمن که زندگی چیه.این حقیقت انقد تلخه که تا یه مدت کنترل رفتارشونو ندارن.بلند بلند گریه میکنن و فریاد میکشن.گوشه گیر میشن .از ادمای دیگه فاصله میگیرن.به اینجا که میرسن ،دامون رو میبینن .دامون کمکشون میکنه که با واقعیت کنار بیان و بهش عادت کنن و در عوض اون ادم با دامون همکاری کنه....

βοηθός

هوای اتاق سرد تر از حد معموله

در اتاق بازه و صدای تلوزیون میاد که خیلی هم بلنده

کیف لب تاب سمت راستم روی زمین افتاده یه چند سانت اونورتر فریبرز روی صندلیه و لباس هایی که صبا زیر لباس مدرسه میپوشم روشه.

سمت چپم یه صندلی مث صندلی ای که فریبرز روشه جلوی میزمه و حوله حمومم به طرز شلخته ای روشه

دقیقا کنارش کیف بنفشم بین صندلی و تخته و برنامه ی فردا نصفه نیمه توشه.

روی میز کتابام چیده شده.جلوی کتابا جعبه ی دستمال کاغذی و جعبه ی ذخایر خوراکیمه.کتاب و دفتر عربی هم روی یه سری خرت و پرتای دیگرو پوشونده.مداد تراش و جامدادی و کیف پولمم اینور میزه.کادوی خالمم تو چش میزنه.

روی کنسولم شوغ پلوغه پره لاک و رژ و شونس.

پاهام درازه رو تخت و پتو زیرمه.مداد و خودکارام روی تخت پخش و پلاست وکتاب شیمی و دفترش منتظرمن.گوشیم بغل دستمه و یک سر پیام میاد.کلاه بافتم سرمه و استین کوتاه تنمه.

روی دیوار بالای تختم یعنی درست روبه روم قابیه که توش اسممه و هانی درس کرده.

از این زاویه میتونم یه قسمت از مبلای حال بخاری و میز وسطو ببینم.

صدای اب میاد که یعنی مامانم تو اشپزخونس.

دارم با صدا ادامس تریدنت مزه پریدمو می جوم

چشمم همین الان افتاد به دستبند ناتموم مهدیه

همین الان یاد تموم کارای ناتمومم افتادم

و یاد اینکه دختر خانوم فرهادی میخواد بیاد کلاس خصوصی

و یاد نگاه های پر حرفمون سر کلاس با دختر حاجی.

و یاد ماچ تشکر امروز هانی

و یاد اینکه چقد خوبه مجیستیک ریین بغل دستیمه.انگار جعبه نیاز های دومیه تو کیفشه

دقیقا کنار کنسول یه میزه با چند تا کتاب و عکس و جعبه ی دستبندا.چشمم میفته به عکسی که دخترداییم برایی تولدم چاپ کرد و میخندم.فک میکنم که پیر شدیم و بازم با هم رفتیم سفر.برفتیم همون جاهای جوونیامون و خاطره هامونو ترمیم میکنیم.نمیدونم ترمیم خوبه یا نه شاید باید بگم باز از نو میسازیمشون یا اینکه تکرارشون میکنیم.

ساعت ده و جهل دیقس

دختره توی تلویزیون میپرسه چرا کارگاه بستس؟

عکس بابام که مامانمو بغل کرده و دارن میخندنو نگا میکنم.

به اسپری اکوم نگا میکنم که به جای 12 تومن از بوشهر گرفتم 7 تومن و بهش افتخار میکنم.بوی غذا بزاق دهنمو زیاد میکنه

یه ویدیو دیرین دیرین میفرستم برای خانوم مصلحی

عکس ازدواج خواهرمو میبینم

ساعت دهو جهلو هشت دیقس

خیره میشم به لاکای نارنجی پاهام

ساعت یازده و دو دیقس

**********

دختر حاجی

اگه این پستو خوندی

اگه یه روز مردم ،دفترچه ی سیاهمو از توی کشوی میز رو به روی صندلی بردار.ترجیحا کشوی پایینو نگا نکن .دفترچه توی کشوی بالاست.مطمعن شو که فقط دست خودت میمونه:)روی میز هم کتاب دستور زبان عشق قیصرو بردار،اخرش قراره مال تو باشه چه شعر دوس داشته باشی یا نه

مجیستیک ریین

کنار میزم یه ور تخته و یه ور یه قفسه که خیلی تو چشم نیستدقیقا گوشه ی اتاقمه و سمت راستش میزه و رو به روش کنسولو دو ور دیگش دیواره. یه کلاسور کرمی هست زیر یه ردیف عروسک و نخ کوبلن،اون دست تو باسه.اونجرو بگرد،یه سال نامه هست که میتونی برداریش،دفترچه هامم بردار برای نقاشی هات

***********

مشکل از اون جایی شروع شد که یه فکری تو ذهتم کاشته شد که مدام میگه چیزی که مال دیگرانه خیلی خوبه چیزی که مال منه ،نیست.